همان طور که می‌دانیم متن پیام اصلی‌ترین جزء در فرایند برقراری ارتباط است. واژه ها و کلمات متداول ترین شکل یک پیام می باشند. اگر تماس با تلفن را نادیده بگیریم ،در گذشته ،ارتباط از طریق نامه رایج ترین روش ارتباط بوده است. نوشتن نامه و عریضه به عنوان یک مهارت و حرفه شناخته می شده است. حتی افراد با سواد هم گاهی برای نوشتن یک نامه به کسانی که حرفه آنها کتابت بوده و آنها را کاتب می نامیدند مراجعه می نمودند. از آن رو که این افراد با رسم الخط و آیین نگارش بیشتر از دیگران آشنایی داشتند.

در گفتگوهای روزمره به ندرت به املای کلمات توجه نشان داده می شود . در هر فرهنگ ، قومیت ،جغرافیا و اقلیمی ، کلمات به شکل های متفاوتی ادا می گردد. اما ارتباط که همان انتقال معانی و درک مشترک از آن است به خوبی صورت می پذیرد. در بستر مکالمات روزمره انتقال معانی ،مستقل از میزان سواد و یا بی سوادی انتقال دهنده و انتقال گیرنده پیام می باشد.

بر کسی پوشیده نیست که با گسترش و پیشرفت روز افزون فن آوری و اقبال بی‌مانند از شبکه‌های اجتماعی برقراری ارتباط با یکدیگر سریع و آسان و به راحتی در دسترس عموم مردم قرار گرفته است. هر کسی دارای یک تریبون شخصی برای بیان افکار و علاقه مندی های خود و هم چنین بستری برای ارتباط از نوع نوشتاری می باشد.

آنچه بسیار دیده می شود گویی دانش بسیاری از کاربران که بیشتر به صورت شنیداری حاصل شده بدون توجه به املای درست و دقیق واژه ها مدام در حال دست به دست شدن و باعث ایجاد تغییر در شیوه نگارش می باشد. واژه های زیادی با املای نادرست آن قدر تکرار و دست به دست شده اند که گاهی حتا توسط افراد دانشگاهی و با سطح تحصیلات عالی نیز به کار گرفته می شوند.

اگر اراده و تلاش معناداری برای اصلاح اشتباهات رایج و پذیرفته شده و تصفیه زبان فارسی از کلمات بیگانه به ویژه واژگان عربی صورت نمی گیرد دست کم از آلودگی بیشتر و آسیب های مخربی که با رواج این نوع بی سوادی به زبان فارسی وارد می شود جلوگیری نماییم.

در پایان چند نمونه از غلط های رایج که بسیار مشاهده می شود آورده می شود: